Zespół uszno-skroniowy (Łucji Frey)
Zespół uszno-skroniowy to stosunkowo rzadko spotykane zaburzenie po raz pierwszy opisane w 1923 r. przez polską lekarkę ze Lwowa ? Łucję Frey. Zaburzenie to powstaje najczęściej jako powikłanie operacyjnego leczenia ślinianek przyusznych. Uszkodzone podczas operacji zakończenia nerwu uszno-skroniowego regenerują się w sposób nieprawidłowy. Przywspółczulne włókna, które dotychczas były połączone ze ślinianką, wiążą się z gruczołami potowymi i naczyniami krwionośnymi skóry. W następstwie takiego wadliwego połączenia pojawia się zaczerwienienie i pocenie się skóry w sytuacjach, gdy normalnie pobudzane jest jedynie wydzielanie śliny. Oznacza to, że podczas przeżuwania pokarmu pojawia się jednostronne zaczerwienienie i pocenie policzka. Oprócz powyższych objawów mogą wystąpić inne symptomy uszkodzenia nerwu takie jak ból czy świąd.
Objawy zespołu uszno-skroniowego zgłaszane były przez 23% chorych po operacjach ślinianek przyusznych. Jednak nawet u 63% spośród pacjentów po usunięciu ślinianki obecność nadmiernego pocenia może zostać wykryta przy użyciu testu Minora (jodowo-skrobiowego). Objawy pojawiają się zwykle 6 do 18 miesięcy po operacji.
Obecnie stosowane są różne techniki mające zapobiegać powstawaniu zespołu Łucji Frey po operacjach ślinianek. Większość z tych metod dąży do wytworzenia bariery pomiędzy regenerującymi się nerwami, a skórą właściwą. Bariery te wytwarzane są śródoperacyjnie z tkanek pacjenta (powięzi, mięśni, tkanki tłuszczowej) lub materiałów biosyntetycznych.
Metody leczenia zespołu uszno-skroniowego obejmują farmakologiczne metody kontroli pocenia (np. skopolamina), śródskórne ostrzykiwanie toksyną botulinową. Metody te nie dają najczęściej trwałego efektu i muszą być powtarzane w razie nawrotu objawów. Istnieją również doniesienia o wykorzystaniu metod chirurgicznych w leczeniu tego zespołu. Żadna z tych metod nie dysponuje mocnymi dowodami naukowymi na swoją skuteczność.
